Czym jest alergia na psy?

Alergia na psy to nadmierna reakcja układu odpornościowego na białka znajdujące się w wydzielinach psa – głównie w ślinie, moczu oraz w złuszczonym naskórku (czyli tzw. łupieżu zwierzęcym). U osób uczulonych, kontakt z tymi alergenami może wywołać szereg objawów – od łagodnych, takich jak kichanie czy swędzenie oczu, po poważniejsze, jak duszności czy napady astmy.

Reakcja alergiczna może wystąpić niemal natychmiast po kontakcie z psem, ale bywa też opóźniona, co może utrudniać rozpoznanie źródła problemu. Warto zaznaczyć, że alergia na psy nie zawsze pojawia się od razu – może rozwinąć się nawet po wielu latach życia z czworonogiem.

Jak działa układ odpornościowy przy alergii?

W przypadku alergii układ odpornościowy działa „na wyrost” – traktuje nieszkodliwe substancje (w tym przypadku białka psa) jako zagrożenie. W odpowiedzi na kontakt z alergenem organizm wytwarza przeciwciała IgE, które uruchamiają kaskadę reakcji immunologicznych.

W efekcie komórki odpornościowe, zwane mastocytami, uwalniają histaminę i inne związki chemiczne, które są odpowiedzialne za objawy alergii – takie jak świąd, kichanie, kaszel, obrzęk śluzówek czy łzawienie oczu. To właśnie nadmierna aktywność układu odpornościowego powoduje, że organizm reaguje na nieszkodliwe substancje tak, jakby walczył z infekcją.

Czy alergia na psa to reakcja na sierść?

To jeden z najczęstszych mitów. W rzeczywistości to nie sama sierść jest alergenem, lecz białka znajdujące się w ślinie, moczu, łojotokowej wydzielinie skóry i martwym naskórku psa. Te białka przylegają do sierści, która działa jak nośnik – dlatego właśnie często mylnie uważa się ją za główne źródło problemu.

Sierść jako taka nie uczula, ale ponieważ łatwo przenosi alergeny i roznosi je po domu (meblach, ubraniach, powietrzu), jest istotnym czynnikiem wpływającym na intensywność objawów. Warto też wiedzieć, że nawet rasy psów uznawane za „hipoalergiczne” wciąż produkują alergeny – różni się jedynie ich ilość i sposób rozprzestrzeniania.

Objawy alergii na psy

Objawy alergii na psy mogą się różnić w zależności od osoby – ich nasilenie zależy od poziomu uczulenia, czasu ekspozycji na alergen oraz ogólnej kondycji organizmu. Dla niektórych kontakt z psem może wiązać się jedynie z delikatnym podrażnieniem, dla innych – z poważnymi reakcjami wymagającymi interwencji lekarskiej. Objawy można podzielić na kilka głównych grup.

Objawy skórne

Reakcje skórne są jednymi z częstszych objawów alergii kontaktowej, zwłaszcza u osób, które bezpośrednio dotykają psa lub miejsc, gdzie pies przebywał. Do najczęstszych należą:

• swędzenie skóry, szczególnie na rękach, szyi lub twarzy,

• wysypka, pokrzywka lub drobne czerwone krostki,

• suchość, pieczenie i podrażnienie skóry,

• nasilenie objawów atopowego zapalenia skóry (u osób z AZS).

U niektórych osób zmiany mogą pojawić się niemal natychmiast po kontakcie z alergenem, a u innych – dopiero po kilku godzinach.

Objawy ze strony układu oddechowego

To właśnie te objawy najczęściej skłaniają alergików do konsultacji z lekarzem. Alergeny psa bardzo łatwo unoszą się w powietrzu i mogą być wdychane, co prowadzi do reakcji ze strony układu oddechowego. Należą do nich:

• kichanie i wodnisty katar,

• zatkany nos lub uczucie „spływającej” wydzieliny,

• kaszel, często suchy i męczący,

• świszczący oddech,

• duszność lub uczucie „ściskania” w klatce piersiowej,

• nasilenie objawów astmy oskrzelowej u osób chorujących na nią.

W skrajnych przypadkach może dojść do skurczu oskrzeli i poważnych trudności z oddychaniem.

Objawy ogólnoustrojowe

U osób silnie uczulonych kontakt z alergenem może wpływać na cały organizm. Objawy ogólnoustrojowe są rzadsze, ale bardziej niepokojące i potencjalnie groźne:

• zmęczenie, senność, spadek koncentracji,

• bóle głowy lub uczucie „zatkania” głowy,

• łzawienie i swędzenie oczu (często mylone z infekcją spojówek),

• uczucie podrażnienia gardła lub chrypka,

• bardzo rzadko – reakcje anafilaktyczne (obrzęk naczynioruchowy, wstrząs anafilaktyczny).

Takie objawy wymagają pilnej konsultacji lekarskiej, a często również noszenia przy sobie leków ratunkowych (np. adrenaliny).

Przyczyny i czynniki ryzyka

Alergia na psy może rozwinąć się u każdego, jednak niektóre osoby są na nią bardziej podatne ze względu na czynniki genetyczne lub środowiskowe. Kluczowe znaczenie ma tu również kontakt z konkretnymi alergenami zwierzęcymi – związkami, które wywołują nieprawidłową reakcję układu odpornościowego. Poznajmy bliżej główne przyczyny i czynniki ryzyka.

Alergeny pochodzenia zwierzęcego

W przypadku psów najważniejszymi alergenami są białka obecne w:

• ślinie – pies liżąc sierść i skórę, rozprowadza alergen po całym ciele,

• naskórku (łupieżu) – złuszczające się komórki skóry są lekkie i łatwo unoszą się w powietrzu,

• moczu – może zanieczyszczać sierść psa lub przedmioty, z którymi zwierzę miało kontakt,

• wydzielinach gruczołów łojowych – te substancje również przenoszą się na sierść.

Niektóre rasy psów mogą produkować więcej określonych alergenów niż inne – ale żadna rasa nie jest całkowicie „bezpieczna” dla alergików. Alergeny są bardzo trwałe – mogą utrzymywać się w domu przez wiele miesięcy, nawet jeśli zwierzę zostało usunięte z otoczenia.

Genetyczne uwarunkowania alergii

Alergia na psy, podobnie jak inne choroby alergiczne, ma silny komponent genetyczny. Oznacza to, że jeśli jeden lub oboje rodziców cierpią na alergię (niekoniecznie na psy – może to być pyłkowica, astma, alergia pokarmowa), ryzyko wystąpienia alergii u dziecka znacząco rośnie.

Szacuje się, że:

• jeśli jeden z rodziców ma alergię – ryzyko u dziecka wynosi ok. 30–40%,

• jeśli oboje rodzice – nawet do 70%,

• jeśli nikt w rodzinie nie choruje – ryzyko wynosi ok. 10–15%.

U niektórych osób predyspozycja genetyczna ujawnia się dopiero po dłuższym czasie kontaktu z alergenem – może się więc zdarzyć, że alergia na psa pojawi się nagle, nawet po wielu latach życia ze zwierzęciem.

Czynniki środowiskowe

Oprócz genów ogromny wpływ na rozwój alergii mają warunki, w jakich żyjemy. Do czynników środowiskowych zwiększających ryzyko alergii na psa należą:

• zanieczyszczone powietrze, które może nasilać objawy alergiczne i uszkadzać błony śluzowe,

• niska ekspozycja na mikroorganizmy w dzieciństwie – tzw. „hipoteza higieny” sugeruje, że zbyt sterylne warunki we wczesnym dzieciństwie sprzyjają alergiom,

• ciągły kontakt z dużą ilością alergenów – np. przebywanie w zamkniętych, słabo wietrzonych pomieszczeniach z psem,

• palenie tytoniu w otoczeniu dziecka – zwiększa ryzyko rozwoju alergii i astmy.

Często to kombinacja tych czynników – a nie jeden konkretny – prowadzi do wystąpienia objawów.

Diagnostyka alergii na psy

Rozpoznanie alergii na psa nie zawsze jest oczywiste – objawy mogą przypominać inne dolegliwości, takie jak przeziębienie, infekcje wirusowe czy nawet reakcje na kurz lub roztocza. Właśnie dlatego tak ważna jest trafna i dokładna diagnostyka. Lekarz alergolog dobiera odpowiednie badania na podstawie wywiadu medycznego oraz obserwacji objawów.

Testy skórne

To jedna z najczęściej stosowanych i najszybszych metod wykrywania alergii. W trakcie testów skórnych (punktowych) na przedramieniu lub plecach pacjenta nanosi się krople roztworu zawierającego potencjalne alergeny – w tym białka psa – a następnie delikatnie nakłuwa skórę, aby umożliwić ich wniknięcie.

Reakcja alergiczna (zaczerwienienie, bąbel, świąd) w miejscu kontaktu z alergenem świadczy o uczuleniu. Testy te są:

• szybkie (wynik po 15–20 minutach),

• mało inwazyjne,

• dostępne i stosunkowo tanie.

Nie są jednak zalecane u osób z silnymi reakcjami alergicznymi lub w przypadku stosowania leków, które mogą zaburzyć wynik (np. leków antyhistaminowych).

Testy z krwi (IgE)

Alternatywą dla testów skórnych są testy serologiczne, które polegają na oznaczeniu we krwi stężenia specyficznych przeciwciał IgE przeciwko alergenom psa. Są szczególnie przydatne u:

• małych dzieci,

• osób z chorobami skóry,

• pacjentów stosujących leki przeciwhistaminowe lub steroidy,

• osób z ryzykiem silnych reakcji alergicznych.

Testy z krwi są nieco droższe i czas oczekiwania na wynik jest dłuższy (zwykle kilka dni), ale pozwalają na bardzo precyzyjne określenie alergii i jej natężenia.

Próby eliminacyjne

W niektórych przypadkach lekarz może zalecić próbę eliminacyjną, czyli czasowe usunięcie psa z otoczenia osoby podejrzewanej o alergię – zwykle na kilka tygodni. Jeśli w tym czasie objawy alergiczne wyraźnie ustąpią lub się złagodzą, a po ponownym kontakcie z psem powrócą, potwierdza to przypuszczenie o uczuleniu.

Choć metoda ta bywa skuteczna, ma też ograniczenia:

• nie zawsze możliwe jest całkowite usunięcie alergenów ze środowiska,

• nie każdy właściciel jest gotów rozstać się ze swoim pupilem nawet na krótki czas,

• objawy mogą mieć kilka przyczyn jednocześnie (np. uczulenie na psa i roztocza).

Leczenie i łagodzenie objawów

Choć alergia na psy może być uciążliwa, istnieje wiele sposobów na kontrolowanie objawów i poprawę komfortu życia. W zależności od nasilenia dolegliwości oraz indywidualnych potrzeb pacjenta, lekarz może zaproponować leczenie farmakologiczne, immunoterapię lub wspomagające metody naturalne. Najlepsze efekty daje zazwyczaj połączenie kilku strategii.

Leki przeciwhistaminowe i sterydy

Podstawą farmakologicznego leczenia alergii są leki przeciwhistaminowe, które blokują działanie histaminy – związku chemicznego odpowiedzialnego za objawy alergiczne. Leki te pomagają złagodzić:

• kichanie, katar, świąd nosa,

• swędzenie i łzawienie oczu,

• wysypki i inne objawy skórne.

Dostępne są zarówno preparaty doustne (np. loratadyna, cetyryzyna), jak i w formie aerozoli do nosa czy kropli do oczu. Przy silniejszych objawach lekarz może przepisać glikokortykosteroidy (steroidowe leki przeciwzapalne) – stosowane miejscowo lub w postaci tabletek. Są skuteczne, ale nie powinny być przyjmowane długoterminowo bez kontroli lekarza.

Immunoterapia alergenowa (odczulanie)

To jedyna metoda leczenia, która nie tylko łagodzi objawy, ale może też wpłynąć na przyczynę alergii, zmniejszając nadwrażliwość organizmu na alergen. Immunoterapia polega na regularnym podawaniu pacjentowi małych dawek alergenu (np. w formie zastrzyków lub tabletek podjęzykowych), co ma na celu „przyzwyczajenie” układu odpornościowego do kontaktu z nim.

Odczulanie:

• trwa zwykle od 3 do 5 lat,

• przynosi najlepsze efekty u osób z dobrze zdiagnozowanym, pojedynczym uczuleniem,

• wymaga cierpliwości, ale może znacznie ograniczyć potrzebę stosowania leków w przyszłości.

Nie każdy jednak kwalifikuje się do immunoterapii – decyzję podejmuje alergolog na podstawie wyników testów i ogólnego stanu zdrowia pacjenta.

Naturalne sposoby łagodzenia objawów

W łagodniejszych przypadkach lub jako wsparcie leczenia farmakologicznego warto sięgnąć po domowe, naturalne metody, które mogą pomóc zmniejszyć nasilenie objawów:

• regularne wietrzenie pomieszczeń i używanie oczyszczaczy powietrza z filtrem HEPA,

• częste sprzątanie, zwłaszcza pranie koców, zasłon i legowisk psa,

• kąpiele psa – raz na 1–2 tygodnie (po konsultacji z weterynarzem), aby usunąć alergeny z sierści,

• unikanie kontaktu twarzy z sierścią i śliną psa,

• stosowanie domowych płukanek do nosa (np. solą fizjologiczną) przy objawach ze strony zatok,

• picie naparów z ziół o działaniu przeciwzapalnym i wyciszającym (np. rumianek, pokrzywa, czarny bez – po konsultacji z lekarzem).

Choć naturalne metody nie zastąpią leczenia, mogą skutecznie wspierać organizm i poprawiać jakość życia.

Życie z alergią na psa – czy można mieć psa mimo alergii?

Dla wielu osób diagnoza alergii na psa nie oznacza od razu konieczności rozstania się z czworonożnym przyjacielem. Choć nie jest to sytuacja idealna, przy odpowiednim podejściu i zachowaniu zasad ostrożności wiele osób z alergią może nadal mieszkać z psem i cieszyć się jego towarzystwem. Kluczowa jest świadomość zagrożeń, dobra diagnostyka oraz konsekwentne wprowadzanie działań ograniczających kontakt z alergenami.

Hipoalergiczne rasy psów – mit czy fakt?

Często można usłyszeć o tzw. „psach hipoalergicznych”, które rzekomo nie uczulają. Niestety – żadna rasa nie jest całkowicie wolna od alergenów. Nawet psy, które nie linieją lub mają krótką sierść, wciąż wytwarzają ślinę, łupież i inne źródła alergenów.

Niektóre rasy mogą jednak produkować mniejsze ilości alergenów lub mieć sierść, która mniej je rozprzestrzenia. Wśród ras uważanych za bardziej „alergik-friendly” wymienia się m.in.:

• pudle (różne rozmiary),

• bichony frise,

• maltańczyki,

• sznaucery,

• portugalskie psy dowodne.

Warto jednak pamiętać, że reakcja alergiczna jest kwestią indywidualną, i to, co działa u jednej osoby, nie musi działać u drugiej. Zawsze warto spędzić trochę czasu z daną rasą przed podjęciem decyzji o adopcji.

Zasady higieny w domu z psem

Utrzymanie odpowiedniego poziomu higieny to podstawa w ograniczaniu ekspozycji na alergeny. Oto kilka kluczowych zasad, które pomagają zmniejszyć objawy:

• regularne kąpiele psa – najlepiej raz na tydzień lub dwa, z użyciem łagodnych, hipoalergicznych szamponów,

• częste odkurzanie i mycie podłóg, najlepiej odkurzaczem z filtrem HEPA,

• zakaz wchodzenia psa do sypialni – szczególnie na łóżko,

• pranie posłań, koców i zabawek co najmniej raz w tygodniu,

• zmiana ubrań po intensywnym kontakcie z psem,

• unikanie dotykania twarzy po głaskaniu psa – warto od razu umyć ręce.

Im mniej alergenów w środowisku, tym mniejsze ryzyko wystąpienia objawów.

Urządzenia wspomagające – oczyszczacze powietrza i inne

W walce z alergenami warto wspomagać się nowoczesną technologią. Oto kilka urządzeń, które mogą realnie pomóc alergikom:

• oczyszczacze powietrza z filtrem HEPA – skutecznie usuwają alergeny z powietrza,

• nawilżacze powietrza – pomagają utrzymać wilgotność w zakresie 40–60%, co zmniejsza unoszenie się cząsteczek,

• odkurzacze z filtrem HEPA – pochłaniają drobne cząsteczki łupieżu i sierści, zamiast rozprzestrzeniać je po domu,

• roboty sprzątające – mogą codziennie usuwać zanieczyszczenia z podłóg bez wysiłku.

Inwestycja w takie sprzęty może przynieść dużą ulgę i ułatwić codzienne życie z pupilem, zwłaszcza w przypadku umiarkowanej alergii.

Alergia u dzieci a posiadanie psa

Temat obecności psa w domu, w którym wychowuje się dziecko – szczególnie to z ryzykiem alergii – budzi wiele emocji i wątpliwości. Czy zwierzęta domowe sprzyjają alergii? A może wręcz przeciwnie – chronią przed nią? Okazuje się, że odpowiedź nie jest jednoznaczna i zależy od wielu czynników, takich jak wiek dziecka, genetyczne predyspozycje czy warunki środowiskowe.

Wpływ obecności psa na rozwój układu odpornościowego dziecka

W ostatnich latach coraz więcej badań wskazuje na to, że kontakt z psem we wczesnym dzieciństwie może mieć pozytywny wpływ na rozwój układu odpornościowego. Hipoteza higieny, poparta licznymi analizami, mówi o tym, że dzieci wychowywane w „zbyt czystym” środowisku mają wyższe ryzyko rozwoju alergii i chorób autoimmunologicznych.

Obecność psa:

• zwiększa kontakt dziecka z różnorodnymi mikroorganizmami,

• może wpływać na korzystny rozwój mikrobioty jelitowej,

• może zmniejszać ryzyko rozwoju astmy, alergii wziewnych i atopii, jeśli kontakt następuje bardzo wcześnie (najlepiej już w okresie niemowlęcym).

Nie oznacza to jednak, że pies chroni przed alergią w każdym przypadku. Jeśli dziecko ma silne predyspozycje genetyczne lub już wykazuje objawy uczulenia, kontakt ze zwierzęciem może działać odwrotnie – nasilać reakcje alergiczne.

Kiedy unikać kontaktu dziecka z psem?

Są sytuacje, w których kontakt dziecka z psem powinien być ograniczony lub całkowicie wyeliminowany, szczególnie ze względów zdrowotnych:

• gdy dziecko ma zdiagnozowaną alergię na psa (potwierdzoną testami) i objawy są silne – np. astma, zapalenie spojówek, nasilony wyprysk,

• w przypadku niemowląt i bardzo małych dzieci z ciężką postacią atopowego zapalenia skóry,

• jeśli pies wykazuje oznaki choroby skóry, pasożytów lub dużego łupieżu – zwiększa się wtedy ryzyko ekspozycji na alergeny,

• przy współistniejącej alergii na inne czynniki wziewne (np. roztocza, pleśnie) – kontakt z psem może pogłębiać objawy,

• gdy dziecko cierpi na częste infekcje dróg oddechowych – alergia może je nasilać.

W takich przypadkach warto skonsultować się z alergologiem dziecięcym. Czasem pomocne bywa czasowe ograniczenie kontaktu i obserwacja, czy objawy się wyciszają. Jeśli alergia nie jest bardzo nasilona, możliwe jest wprowadzenie zasad minimalizujących ekspozycję na alergeny – podobnych do tych stosowanych u dorosłych.

Alergia na psy a inne schorzenia

Alergia na psa rzadko występuje w izolacji. Bardzo często towarzyszy innym chorobom alergicznym, a kontakt z alergenami może zaostrzać objawy tych dolegliwości. Dlatego ważne jest, aby osoby z alergią – zwłaszcza przewlekłą – obserwowały swój organizm i konsultowały wszelkie zmiany z lekarzem. Oto najczęstsze schorzenia powiązane z uczuleniem na psa:

Astma oskrzelowa

U osób z astmą, kontakt z alergenami psa może prowadzić do nasilenia objawów lub nawet wywoływać ataki duszności. Alergeny dostają się do dróg oddechowych, powodując:

• skurcz oskrzeli,

• świszczący oddech,

• trudności w oddychaniu,

• kaszel, szczególnie w nocy lub nad ranem.

W przypadku astmatyków bardzo ważne jest unikanie ekspozycji na alergeny i stosowanie się do zaleceń lekarskich – zarówno jeśli chodzi o leczenie astmy, jak i objawów alergicznych.

Alergiczny nieżyt nosa

To jedna z najczęstszych manifestacji alergii na psa. Objawy przypominają przeziębienie, ale utrzymują się znacznie dłużej lub pojawiają się cyklicznie po kontakcie z psem. Do charakterystycznych symptomów należą:

• przewlekły katar,

• kichanie,

• świąd nosa,

• uczucie zatkanego nosa,

• czasem także zapalenie spojówek i łzawienie oczu.

Nieżyt nosa może być sezonowy (np. nasilać się zimą, gdy więcej czasu spędzamy w domu) lub całoroczny. Odpowiednie leczenie przeciwhistaminowe, aerozole donosowe i ograniczenie kontaktu z alergenem pomagają łagodzić objawy.

Egzema i atopowe zapalenie skóry

Kontakt z psem może również pogarszać stan skóry u osób cierpiących na atopowe zapalenie skóry (AZS) czy egzemę. Alergeny obecne w ślinie, sierści czy łupieżu mogą:

• powodować świąd,

• nasilać suchość i pękanie skóry,

• wywoływać czerwone, sączące się zmiany,

• prowadzić do zaostrzeń w okolicach twarzy, szyi, zgięć łokciowych i kolanowych.

U dzieci z AZS obecność psa w domu bywa szczególnie problematyczna – dlatego konieczne są regularne kąpiele pupila, utrzymywanie czystości w domu i stosowanie emolientów oraz leków przeciwzapalnych przepisanych przez dermatologa.

Najczęstsze mity i błędne przekonania

Wokół alergii na psy narosło wiele mitów, które mogą wprowadzać w błąd i utrudniać skuteczne radzenie sobie z objawami. Rozprawmy się z tymi najpopularniejszymi.

„Sierść uczula” – najczęstsze nieporozumienie

To chyba najczęściej powtarzana nieprawda. Sierść sama w sobie nie jest alergenem – choć faktycznie może przenosić alergeny, takie jak:

• białka zawarte w ślinie,

• łupież (martwy naskórek),

• mocz czy wydzieliny z gruczołów skórnych.

W rzeczywistości to właśnie cząsteczki białkowe pochodzące z organizmu psa są odpowiedzialne za wywoływanie reakcji alergicznej. Dlatego nawet psy, które mają „niewiele sierści” lub „nie linieją”, nadal mogą uczulać.

Czy można się „przyzwyczaić” do psa?

Wiele osób wierzy, że z czasem organizm „przestanie reagować” na alergeny, bo się do nich przyzwyczai. Niestety, to mit tylko częściowo oparty na faktach.

• U niektórych osób długotrwała ekspozycja rzeczywiście może prowadzić do zmniejszenia objawów,

• ale u większości – szczególnie przy silnych alergiach – kontakt z alergenem pogarsza stan zdrowia,

• z czasem może dojść do rozwoju astmy lub przewlekłego zapalenia dróg oddechowych.

Jedyną bezpieczną metodą „przyzwyczajania organizmu” jest immunoterapia (odczulanie), przeprowadzana pod kontrolą lekarza alergologa.

Czy kąpanie psa zmniejsza alergię?

Tak – ale tylko pod warunkiem, że jest wykonywane regularnie i we właściwy sposób. Kąpanie psa:

• pomaga usunąć alergeny z sierści i skóry,

• zmniejsza ilość łupieżu i śliny przenoszonej po mieszkaniu,

• może ograniczyć objawy, jeśli jest częścią większej strategii higieny.

Zaleca się kąpanie psa co 1–2 tygodnie, używając hipoalergicznych, delikatnych szamponów. Zbyt częste lub niewłaściwe kąpiele mogą jednak podrażniać skórę psa – dlatego zawsze warto skonsultować się z weterynarzem.

Podsumowanie i zalecenia dla alergików

Alergia na psy nie musi oznaczać rezygnacji z marzeń o posiadaniu pupila, ale wymaga świadomego podejścia i konsekwencji. Oto najważniejsze wnioski z artykułu:

• Głównymi alergenami są białka obecne w ślinie, łupieżu i moczu psa, nie sama sierść.
• Objawy mogą dotyczyć skóry, dróg oddechowych, oczu i ogólnego samopoczucia.
• Diagnoza opiera się na testach alergicznych – skórnych, z krwi lub eliminacyjnych.
• Leczenie obejmuje leki przeciwhistaminowe, immunoterapię i działania profilaktyczne.
• Regularne sprzątanie, kąpiele psa i oczyszczacze powietrza to sprzymierzeńcy alergika.
• Dzieci wychowujące się z psem mogą być mniej narażone na rozwój alergii – ale tylko w niektórych przypadkach.
• Żadna rasa nie jest w 100% hipoalergiczna – trzeba testować reakcję indywidualnie.

Jeśli masz alergię na psa, ale nie chcesz rezygnować z jego obecności w życiu – porozmawiaj z alergologiem. Dzięki odpowiedniemu leczeniu i organizacji życia codziennego wielu alergików żyje szczęśliwie z czworonożnymi przyjaciółmi u boku.

W celu uzupełnienia wiedzy o alergii polecamy artykuł:  Psia alergia – kompleksowy przewodnik dla właścicieli czworonogów